Żyjąc złudzeniami...

Jakoś ciężko. Ciężko żyć tylko szarą rzeczywistością. Praca, dom, praca, dom, wypłata, zakupy, praca, dom... i tak z tygodnia na tydzień. Nie potrafię tak. Chciałbym jakoś inaczej. Tęsknię - za ludźmi, za zwyczajnym "hej, chodź na piwo", "wpadnij na kawę", za uśmiechem znajomych twarzy. A najbardziej tęsknię za tym, czego nie da się nazwać. Nie da się tego zaszufladkować, włożyć w odpowiedni katalog, folder, plik. To coś, co jest zarazem niesłychanie proste, banalne, ale i niedoścignione, odległe. Zwyczajne "cześć, jak Ci minął dzień?" w słuchawce telefonu, "Czy coś się stało?" kiedy nie mam humoru, "dzień dobry" przesłane SMS-em o 8 rano. Tęsknię za obecnością drugiej osoby w moim życiu. Tak, wiem - przecież na każdym kroku mam obok siebie kogoś. Ale to jest inne posiadanie kogoś. Znam przyjaznych mi ludzi, naprawdę ich lubię. Mam "starszą siostrę" bez której nie wyobrażam sobie mojego życia. Gdyby nie ona, kto wie, kim bym teraz był, co robił. Los chciał, że się spotkaliśmy. I dobrze. Może zabrzmi to górnolotnie, ale chciałbym kogoś kochać. Romantycznie, zwyczajnie, na zabój, na wszystko, na śmierć i życie. Chcieć to móc - ale chyba nie w każdym wypadku.
---
Powoli tracę wiarę. A ja chcę tylko... podać Ci kubek kawy rano. Jak nie pijesz kawy, może być herbata. Wszystko jedno. Sok pomarańczowy też będzie OK. A potem mocno, mocno się do Ciebie przytulę...

Chociaż na blogu można sobie swobodnie pomarzyć.